Ooit, voordat ik mijn praktijk voor Chi Nei Tsang Orgaanmassage had, creerde ik als beeldend kunstenaar ruimtelijke ingrepen op de tentoonstellingsruimte. Ik bracht smalle doorgangen aan, gladde vloeren, gradaties van licht in een ruimte. Er ontstond een relatie tussen de bezoeker en de ruimte, die fysiek ervaarbaar werd. Smal en ruim, ernaast of middenin, ervoor of erachter. Subtiel, zinneprikkelend maar vooral fysiek, tastbaar, doorloopbaar, manshoog.
In mijn huidige beroep masseer ik (o.a.). Het verbaast mij niet hoe dicht die twee bij elkaar liggen.
Nu sta ik naast mensen, en masseer ik de interne organen in het buikgebied. Een gebied waar doorgaans veel spanningen opgehoopt zitten, of juist weer leegtes. Ik neem hen al masserend aan de hand mee op een reis door hun eigen lichaam. Als ware het kamers, ontsteken we samen het licht, ruimte voor ruimte. Soms door smalle ruimten, soms door lege en holle ruimten. Vaker door dichte: verstopte, of bevroren plekken in het lijf.
Voor de ontvanger van de massage is het een openbaring. Geleid worden door een gebied wat van hen zelf is, maar waar zij niet eerder konden zijn. Om verschillenden redenen. En we verblijven, samen, langer dan alleen gelukt zou zijn. Het wordt lichter en lichter. Meer en meer bewoont men het lichaam en eigent zij het in alle gelaagdheid toe.
Herken jij dit soort gebieden in je lichaam?
Wat doet het met jou als je lege of bevroren plekken in je lichaam ervaart?